Risken

Het was een vrijdagavond en we hadden een gezelschap verzameld dat er behoefte toe voelde op het riskbord de krachten te meten. Vijf van de beoogde deelnemers, mij meegerekend, waren vaste gasten en er was een nieuwe. Het leek een aardige jongen. Risker had hem meegebracht.

Bloemen

Het fijne van een autobiografisch verhaal is dat het niet waar hoeft te zijn. Je kunt gerust het een en ander uit je duim zuigen, of botweg verzinnen, als dat meer in je straatje ligt. De lezer merkt daar niks van. Als je maar de indruk wekt oprecht te zijn of anderszins op serieuze wijze de lezer een inkijkje in de keuken van je dagelijkse frustraties te geven. Je moet wel zelf de hoofdrol spelen, natuurlijk. En er moet bij voorkeur lekker eten in zitten. Welhaast moeiteloos kom ik zo bijna vanzelfsprekend bij mijn vader uit.

Van het wezen en het voortbestaan.

Van het wezen en het voortbestaan.

Ik lees dat Lowlands, voluit ‘A (Camping)Flight to Lowlands Paradise’, zichzelf opnieuw moet uitvinden. Want het trekt niet meer voldoende (= zoveel als of meer dan in de voorgaande jaren) bezoekers. Nou heeft Lowlands zich wel vaker opnieuw uitgevonden, in 1993 bij voorbeeld, want het nieuwe festival stond redelijk los van het gelijknamige festival uit de jaren zestig. En in 2000 nog een keer, toen het domein stevig werd uitgebreid met andere cultuurvormen en educatie. En daarmee is het allang voorbij het omslagpunt van het wezen naar het voortbestaan.

Vliegen

Ik kan vliegen. Al sinds ik een jaar of twaalf was, denk ik, ongeveer.

Mijn eerste methode had ik afgekeken van de televisie. Een Duitse experimentele film waarin een jonge man kon vliegen door zijn jas te spreiden en heel hard tegen de wind in te lopen. Het was gemakkelijker dan ik verwacht had, de eerste keer. Eenmaal los van de grond kon ik, gebruik makend van de luchtweerstand, duizelingwekkende glijvluchten maken. Het landen was, voor zover ik mij nu kan herinneren, geen probleem.

Het was de tijd van de olie-crisis, van het semi-linkse kabinet Den Uyl, van verloren finale's en van de macramé bloemenhangers. De tijd waarin marxisme voor intellectuelen een vanzelfsprekendheid was. Waarin het politieke paradigma links was. Zelfs de VVD was links-liberaal. Want tegen de tijdgeest is het moeilijk verzetten. Het was de tijd van de brugklas. Voor mij althans. Vliegen was een fijne methode om te ontsnappen aan mijn omgeving. Een welkome methode, want mijn omgeving en ik, wij lagen elkaar niet zo. Het werd gaandeweg wel steeds moeilijker om aan de zwaartekracht te ontsnappen met de hier voor beschreven methode.

Niks te eten...

"Het huis, in de bossen bij Maarn, was relatief bescheiden..."

Het zijn aardige mensen, vaak. Bestuursvoorzitters en zo. Ze bedoelen het niet kwaad. Of advocaten.

Een vriend van mij had een aantal jaren geleden met een advocaat te maken. Een advocaat die pro deo zijn belangen behartigde. Een aardige man. Toch.

Ja, Mark, participatie...

Participatie.

Ja, Mark, participatie. Ik begrijp het nog niet helemaal goed, denk ik. Participatie. Je zei: "De klassieke verzorgingsstaat verandert in een participatiesamenleving."

Maar, dat was toch het ideaal, toch? Een participatiesamenleving? Daar stonden we toch met z'n allen voor, een samenleving waaraan iedereen naar vermogen en behoefte kan deelnemen. Participeren. Een samenleving die niemand uitsluit. Een maatschappij waarin ook de zwaksten ondersteund worden om zoveel mogelijk deel te nemen aan wat de samenleving zoal te bieden heeft. Participeren. Een samenleving waar achtergrond en afkomst niet bepalen wat je wel en niet kunt doen, maar waar je juist onafhankelijk van afkomst, achtergrond en situatie mee mag doen met het spel dat we met z'n allen spelen. Waar mensen die talent hebben gestimuleerd worden dit te ontwikkelen.  Een samenleving ook waar, als dat nodig is, de overheid bijspringt en reguleert, opdat niet zomaar hele groepen mensen buiten de boot vallen. Die participatiesamenleving, daar ga ik voor.